எப்போது ஒருவன் தனது மனதில் இருக்கும் ஆசைகள் அனைத்தையும் தூக்கி எறிகிறானோ, அப்போது தான் ஞானம் உடையவனாகிறான்.
ஞானி என்பவன் தான் காணும் காட்சி அனைத்தையும் தெய்வகாட்சியாகவே காண்பான். நல்லது, கெட்டது, உயர்வு, தாழ்வு என்ற வேறுபாடுகள் அவனுக்கு இருப்பதில்லை.
எண்ணங்கள் ஆக்கவும், அழிக்கவும் வல்லவை. நல்ல எண்ணங்கள் நல்ல மனிதனை உருவாக்குகின்றன. கெட்ட எண்ணங்கள் மனிதனை அடியோடு அழித்து விடுகின்றன.
சுக்கான் இல்லாத படகு இலக்கை அடைவதில்லை. அதுபோல, திசையில்லாத மனம் கடவுளை அறிந்து கொள்வதில்லை.
புலன்களின் ஆதிக்கத்தில் வாழும் வாழ்க்கை இவ்வுலகத்திற்கு சம்பந்தமானது. புலன்களை நம் ஆதிக்கத்திற்குள் கொண்டு வருவதே ஆன்மிக வாழ்க்கை.
கடவுளுக்கு பயப்படுதல் ஞானத்தின் ஆரம்பக்கட்டம். ஞானம் முதிரும்போது பயம் அன்பாக மாறிவிடும். பூரண அன்பு என்பது பயத்தை முழுமையாக புறக்கணித்துவிடும்.
கடவுளுக்கு அர்ப்பணிக்கப்படும் பிரசாதம் சாப்பிடுவதன் மூலம் ஒருவனின் மனம் தூய்மை அடைகிறது.
ஆணவமும், மோகமும் இல்லாதவர்கள், இன்பம், துன்பம் என்னும் இருநிலைகளைக் கடந்தவர்கள், ஆசைகளை அறவே ஒழித்தவர்கள், மெய்ஞானம் அடைந்தவர்கள் அழிவில்லாத ஆனந்தமாகிய கடவுளை அடைகிறார்கள்.
பணக்காரனுக்கும் ஏழை எளியவரைப் போலவே வாழ்வில் துன்பங்கள் உண்டாகின்றன. ஏழை பணத்திற்காக அலைகிறான். பணக்காரன் நிம்மதி தேடி அலைகிறான்.
மகிழ்ச்சியில் தொடங்கி, மகிழ்ச்சியில் வசித்து, மகிழ்ச்சியில் அடங்கிப்போவதே உயர்ந்த வாழ்வாகும்.
ஒருவனுடைய மனதில் இருக்கும் விருப்பும், வெறுப்பு எண்ணங்களே சுகதுக்கங்களுக்கு காரணமாக அமைகின்றன.
உலகில் அனைத்து விஷயங்களும் தெரியும், தெரியாது என்ற இருவகைக்குள் அடங்கி விடும்.
செல்வத்தால் இன்பம் பெறுவதைக் காட்டிலும், துன்பத்தையே அதிகமாக்கிக் கொள்கிறோம். சிரிப்பவனை பணம் அழ வைத்துவிடும், அழுபவனை சிரிக்க வைத்து விடும்.
மனிதன் எதைக் கண்டாலும் உடனே அதை அடையத் துடிக்கிறான். அனுபவித்துவிட வேண்டும் என்ற ஆவல் அவனுக்குள் உண்டாகிறது. அந்த ஆசையே பாதி அவதிக்கு காரணமாகும்.
உலகில் மனிதன் ஒரு பங்கு இன்பத்தைப் பெறுவதற்காக ஒன்பது பங்கு துன்பத்தை ஏற்றுக் கொண்டு வாழ்கிறான்.
வெறும் மன உணர்ச்சிகளுக்கு ஆளாகி வாழும் மனிதன் மிருகங்களுக்குச் சமமானவன்.
உணர்ச்சிவயப்பட்டு கொந்தளிக்கும் குணம் கொண்டவர்களைத் துன்பம் நிழல் போலப் பற்றிக் கொள்ளும்.
வாழ்வில் ஏற்படும் ஒவ்வொரு அனுபவத்தின் மூலமும் மனிதன் வாழ்க்கைக்குத் தேவையான படிப்பினைகளைப் பெற்றுக் கொள்கிறான்.
ஞானி என்பவன் தான் காணும் காட்சி அனைத்தையும் தெய்வகாட்சியாகவே காண்பான். நல்லது, கெட்டது, உயர்வு, தாழ்வு என்ற வேறுபாடுகள் அவனுக்கு இருப்பதில்லை.
எண்ணங்கள் ஆக்கவும், அழிக்கவும் வல்லவை. நல்ல எண்ணங்கள் நல்ல மனிதனை உருவாக்குகின்றன. கெட்ட எண்ணங்கள் மனிதனை அடியோடு அழித்து விடுகின்றன.
சுக்கான் இல்லாத படகு இலக்கை அடைவதில்லை. அதுபோல, திசையில்லாத மனம் கடவுளை அறிந்து கொள்வதில்லை.
புலன்களின் ஆதிக்கத்தில் வாழும் வாழ்க்கை இவ்வுலகத்திற்கு சம்பந்தமானது. புலன்களை நம் ஆதிக்கத்திற்குள் கொண்டு வருவதே ஆன்மிக வாழ்க்கை.
கடவுளுக்கு பயப்படுதல் ஞானத்தின் ஆரம்பக்கட்டம். ஞானம் முதிரும்போது பயம் அன்பாக மாறிவிடும். பூரண அன்பு என்பது பயத்தை முழுமையாக புறக்கணித்துவிடும்.
கடவுளுக்கு அர்ப்பணிக்கப்படும் பிரசாதம் சாப்பிடுவதன் மூலம் ஒருவனின் மனம் தூய்மை அடைகிறது.
ஆணவமும், மோகமும் இல்லாதவர்கள், இன்பம், துன்பம் என்னும் இருநிலைகளைக் கடந்தவர்கள், ஆசைகளை அறவே ஒழித்தவர்கள், மெய்ஞானம் அடைந்தவர்கள் அழிவில்லாத ஆனந்தமாகிய கடவுளை அடைகிறார்கள்.
பணக்காரனுக்கும் ஏழை எளியவரைப் போலவே வாழ்வில் துன்பங்கள் உண்டாகின்றன. ஏழை பணத்திற்காக அலைகிறான். பணக்காரன் நிம்மதி தேடி அலைகிறான்.
மகிழ்ச்சியில் தொடங்கி, மகிழ்ச்சியில் வசித்து, மகிழ்ச்சியில் அடங்கிப்போவதே உயர்ந்த வாழ்வாகும்.
ஒருவனுடைய மனதில் இருக்கும் விருப்பும், வெறுப்பு எண்ணங்களே சுகதுக்கங்களுக்கு காரணமாக அமைகின்றன.
உலகில் அனைத்து விஷயங்களும் தெரியும், தெரியாது என்ற இருவகைக்குள் அடங்கி விடும்.
செல்வத்தால் இன்பம் பெறுவதைக் காட்டிலும், துன்பத்தையே அதிகமாக்கிக் கொள்கிறோம். சிரிப்பவனை பணம் அழ வைத்துவிடும், அழுபவனை சிரிக்க வைத்து விடும்.
மனிதன் எதைக் கண்டாலும் உடனே அதை அடையத் துடிக்கிறான். அனுபவித்துவிட வேண்டும் என்ற ஆவல் அவனுக்குள் உண்டாகிறது. அந்த ஆசையே பாதி அவதிக்கு காரணமாகும்.
உலகில் மனிதன் ஒரு பங்கு இன்பத்தைப் பெறுவதற்காக ஒன்பது பங்கு துன்பத்தை ஏற்றுக் கொண்டு வாழ்கிறான்.
வெறும் மன உணர்ச்சிகளுக்கு ஆளாகி வாழும் மனிதன் மிருகங்களுக்குச் சமமானவன்.
உணர்ச்சிவயப்பட்டு கொந்தளிக்கும் குணம் கொண்டவர்களைத் துன்பம் நிழல் போலப் பற்றிக் கொள்ளும்.
வாழ்வில் ஏற்படும் ஒவ்வொரு அனுபவத்தின் மூலமும் மனிதன் வாழ்க்கைக்குத் தேவையான படிப்பினைகளைப் பெற்றுக் கொள்கிறான்.